در دهه ی اخیر، مفهوم جهت گیری زندگی[۱]به صورت پژوهش تجربی و نظریه هایی قابل توجه و با اهمیت در نظر گرفته می شود (کارور و شیر[۲]، ۲۰۰۲؛ به نقل از ویلیامز، ۲۰۱۰). این مفهوم اغلب به عنوان تمایل به دانستن انتظارات منفی و یا مثبت نسبت به آینده تعریف می شود (ویلیامز، ۲۰۱۰). انسان موجودی متفکر است که نه به دلیل حوادثی که برایش اتفاق می افتد، بلکه به دلیل نحوه و نگرش نسبت به قضایا، مسائل، مشکلات و حوادثی که با آن روبرو می شود، سلامت جسم و روان خود را تحت تأثیر قرار می دهد و براساس نوع دیدگاه و جهت گیری که در زندگی خود اتخاذ نموده است، باعث کاهش و یا افزایش افسردگی، اضطراب و استرس در خود می شود. خوش بینی و بدبینی[۳]، دو قطب یک پیوستار را تشکیل می دهند که قطب خوش بینی بالا بر قطب سلامتی بالا و قطب بدبینی بالا بر اختلالات شدید در سلامتی منطبق است (کوبزانسکی، کوبزانسکی و ماسلکو[۴]، ۲۰۰۴). خوش بینی و بدبینی به ترتیب به عنوان انتظار نتایج فراگیر مثبت و منفی، تعیین کننده های مهم سازگاری هستند (موسوی نسب و تقوی، ۱۳۸۵). خوش بینی انتظار کلی وقوع امور خوشایند و مطلوب فراوان و امور نامطلوب کم در آینده است و به این باور مربوط می شود که آینده پیامدهای مطلوبی خواهد داشت، بدون اینکه توانایی فرد برای کنترل و مواجهه با این پیامدها در نظر گرفته شود (لیونز و همکاران[۵]، ۲۰۰۹). نقطه مقابل خوش بینی، بدبینی یا داشتن تجارب منفی تعمیم یافته است که بر این اساس، اتفاقات و پیامدهای منفی و ناگوار اجتناب ناپذیر هستند و رویدادها اغلب مواقع خوب پیش نمی روند. افراد خوش بین افرادی هستند که گرایش دارند اتفاقات را بطور مثبت و خوش آیند تفسیر کنند و زمانی که با مشکلات در حوزه های مهم زندگی مواجهه می شوند، بر این باورند که به نتایج خوشایند و مثبتی خواهند رسید (پترسون[۶]، ۲۰۰۰). افراد بدبین نیز، نسبت به انسان های اطراف و رویداد های مختلف نگرش منفی دارند، مثلاً از افراد انتظار خیانت و از رویدادها انتظار ضرر و آسیب را دارند (کاترین[۷]، ۲۰۰۷). خوش بین مزایای متعددی دارد؛ این صفت کمک می کند تا فرد در برابر افسردگی که منجر به شکست و وقایع ناگوار می شود، ایستادگی کند. خوش بینی در فرد باعث فعال تر شدن دستگاه ایمنی می گردد که این امر موجب می شود تا فرد کمتر دچار بیماری های عفونی شود و به پزشک مراجعه کند؛ در صورتی که بدبینی در فرد با افسردگی، اضطراب بیشتر به کاهش انتظار پیشرفت و وضعیت جسمانی نامناسب همراه است (سلیگمن، ۲۰۰۴).