بیش از 50 سال عادی ترین راه مطالعه در رهبری تكیه بر صفات ممیزه رهبر بوده است. عقیده بر این بود كه صفات و خصایص شخصی ذاتی مانند هوش، بیان خوب، دانش، ظاهری مناسب و …تعیین كنندة رهبری خوب است . اما این مطالعات فردی برای تبیین رهبری به نتایج روشنی نرسیده، از این رو نظریه های رهبری بر رفتار رهبر متمركز گردید ( هرسی و بلانچارد )

بسیاری ازافراد، رهبری  را خصیصه ای ذاتی و به ودیعه نهاده شده در وجود فرد می‌پندارند ولی رهبری، چیزی جز نحوه تلفیق و تركیب مهارت های پیچیده و كسب شده دیگر، با هم نیست. رهبران زاده نمی‌شوند، پرورش می‌یابند. با تلاشی پیگیر می‌توان مهارت های مربوط به رهبری را كسب كرد.(هژیر ،1374 ) .

در این گروه از نظریات به جای آن كه دنبال تعیین خصوصیات رهبری باشیم، در پی آن هستیم كه در یابیم سبك و روش رهبری چگونه است و رهبران در برخورد با مرئوسان به چه شیوه هایی توسل می‌جویند. محققانی كه درباره شیوه رهبری تحقیق كرده و تصمیم گرفته اند معتقدند ضرورتا رهبری شامل دو نوع رفتار عمومی یعنی رفتارهای وظیفه ای (وظیفه مدار ) و رفتارهای ارتباطی (رابطه مدار) است شالوده این تحقیق نیز برمبنای همین دو رفتاراست. رفتارهای وظیفه ای تحقق هدف ها را تسهیل می‌كند و كمك می‌كند اعضای گروه به هدف خود برسند. رفتارهای ارتباطی كمك می‌كند تا زیردستان با خودشان و با دیگران و از موقعیتی كه خودشان را در آن می‌یابند احساس آرامش و راحتی كنند. هدف اصلی بحث های رفتاری رهبری توضیح این مطلب است كه چگونه رهبران می‌توانند با تركیب این دونوع رفتار، رفتار زیر دستان را برای رسیدن به هدف تحت تاثیر قرار دهند.( هژیر،1374) .

تفاوت بین نظریه های رفتاری و شخصیتی ( از نظر كاربردی )  در گرو مفروضاتی است كه    نظریه های مزبور برآن اساس قرار می‌گیرند. اگر قابلیت اعتماد نظریه های شخصیتی به اثبات می‌رسید، در آن صورت بایستی گفته می‌شد كه برخی از افراد به صورت رهبربه دنیا می آیند. در آن صورت فرد یا دارای آن ویژگی ها می‌شد و یا نمی‌باشد. از سوی دیگر اگر رفتارهای خاص می‌توانست معرف رهبران موفق باشد، در آن صورت می‌توانستیم اصول رهبری را تدریس كنیم (یعنی امكان داشت، برنامه هایی را طرح ریزی كرد و الگوهای رهبری را به افراد آموخت و از آنان رهبرانی موفق ساخت). تردیدی نیست كه این موضوع به اندازه كافی هیجان انگیز می‌شد، زیرا بدان معنی بود كه می‌توان بر تعداد رهبران موفق افزود. اگر آموزش می‌توانست كارساز باشد آنگاه می‌توانستیم تعداد بسیار زیادی رهبر موفق یا اثر بخش تربیت كنیم و به جامعه تحویل دهیم( پارسائیان ، اعرابی ، 1376 ) .

مطالعات زیادی برای پیدا كردن بهترین شیوه انجام شده است . برخی از مطالعات اولیه در دانشگاه دولتی اوهایو در اواخر سال 1940 براساس یافته های ( استاگدیل[26] 1948 ) با تاكید بر اهمیت توجه بیشتربه رفتارهای رهبری تا خصوصیات شخصی وی صورت گرفت . گروه دیگری از محققان در دانشگاه میشیگان مطالعاتی را ترتیب دادند تا نشان دهند چگونه رهبری در گروه های كوچك عملمی كند. و نهایتا در اوایل سال 1960 بلیك و موتون نشان دادند كه چگونه مدیران از رفتارهای وظیفه مدارانه و رابطه مدارانة خود برای ترتیبا ت سازمانی استفاده می‌كنند.

اگر چه بسیاری از تحقیقات با عنوان شیوه رهبری می تواند طبقه بندی شود ولی مطالعات اوهایو، میشیگان، بلیك و موتون از اصلی ترین مطالعاتی هستند كه بشدت از این شیوه حمایت       می كنند. با نگاه نزدیك تر به هر گروه از این مطالعات می‌توان تصویر روشن تری از نحوه شكل گیری و چگونگی به كارگیری این شیوه پیدا كرد ( افجه ای، 1380 ) .