در یک تقسیم بندی ، انگیزه را به انگیزه های فطری واجتماعی تقسیم می کنند. انگیزه هایی همچون انگیزه حسی ، کنجکاوی ، فعالیت ودرستکاری که مسقل از انگیزه های دیگر هستند و شامل رفتارهایی می شوند که ذاتاً برانگیزاننده اند «انگیزه های فطری» نامیده شده اند. انگیزه هایی که در اثر ارتباط با دیگران در انسان ایجاد می شوند «انگیزه های اجتماعی» نامیده شده اند. این انگیزه ها را به این سبب اجتماعی می گویند که در گروههای اجتماعی بویژه در خانواده آموخته می شوند.

انگیزه های اجتماعی چون آموختنی هستند نیروی آنها در افراد مختلف، بسیار متفاوت است و

یکی از مهمترین عوامل برای پیش بینی و تعیین رفتار انسانها پی بردن به انگیزه ها یا انگیزش های آنها است. اگر ما انگیزه ها را از نمونۀ افراد استنباط نماییم و اگر استنباطهای ما درست باشند، ابزار نیرومندی برای تبیین رفتار آنها در دست خواهیم داشت و در موقعیتی قرارداریم که می توانیم در بارۀ آنچه در آینده انجام خواهند داد تا حدی قادر به پیش بینی باشیم.و یکی از مهمترین انگیزه های اجتماعی که رفتار آدمی را تحت تأثیر خود قرار می دهد انگیزه پیشرفت است.

این انگیزه علاوه بر اینکه در سازمان ها، نهادها ومراکز صنعتی، می تواند موجب پیشرفت آنها شود، قادر است تأثیرات چشمگیری را در امر تعلیم وتربیت ایجاد نماید. مثلاً انگیزه پیشرفت،  قادر است دانش آموزان را برای درس خواندن برانگیزاند، یادگیری را تسهیل نماید و موجب افزایش تلاش، کوشش وپشتکار در امر تحصیل شود.(باقری،1371)

انگیزه پیشرفت، میل واشتیاق یا تلاش وکوششی است که فرد برای دستیابی به یک هدف یا تسلط بر اشیاء، امور و یا افراد و اندیشه ها ویا یک معیار متعالی از خود ابراز می دارد (ویلدر ، 1989).

به اعتقاد موری (به نقل از هجل و زیگلر ،19922) انگیزه پیشرفت به مفهوم انگیزه غلبه بر موانع و مبارزه با آنچه که به دشوار بودن شهرت دارد مورد استفاده قرار می گیرد. وی در توصیف نیازهای درونزاد نیاز به پیشرفت را به انجام دادن کاری دشوار، مهارت یافتن، دستکاری کردن یا سازمان دادن موضوعات فیزیکی، انسانها و یا اندیشه ها به گونه مستقل وسریع، چیره شدن بر موانع، بدست آوردن معیارهای بالا، بهبود بخشیدن به خود وبرتری جستن، رقابت وهم چشمی با دیگران تعریف می کند (هومن،1379)

مک کللند (1961) اظهار داشت که انگیزه پیشرفت،  نوعی سائق یا تمایل درونی دربعضی از افراد است که رفتار آنها را تقریباً در تمام موقعیت ها، هدایت می نماید و ارتباط تنگاتنگی با رفتاری پیشرفت مندانه (پیشرفت گرا) دارد، به نحوی که رفتارهای پیشرفت مندانه افراد نیز، نشانه هایی از انگیزه پیشزفت آنها به دست می دهد (باقی،1372). به عبارت دیگر، مک کللند (1961)،
پیشرفت گرایی را اساسی ترین عامل انگیزشی در رفتار رهبران سازمانها، خطرجویان، بنیان گذاران اقتصاد جهان و به طور کلی، افراد کار آفرین می داند.

کورمن(1977) معتقد است که انگیزه پیشرفت، عبارت است از آرزو برای پیشی گرفتن بر یک رفتار ویژه که آن رفتار ویژه، به صورت ملاک یا معیار در آمده باشد.(کورمن،1977؛ترجمه:شکر شکن،1370).

فلد،رولاند و گلد (1979) معتقد هستند که انگیزه پیشرفت ، عبارت است از گرایش همه جانبه به ارزیابی عملکرد خود، با توجه به عالی ترین معیارها، تلاش برای موفقیت و عملکرد و برخورداری از احساس شادی ولذتی که با موفقیت در عملکرد همراه است. (ماسن وهمکاران،1979؛ترجمه:یاسایی،1370)

گیج و برلاینر (1992) معتقدند که انگیزه پیشرفت، عبارت است از شوق وعلاقه به موفقیت در کلیه زمینه ها، یا در زمینه فعالیتی خاص و برتری جستن در کارها.(گیج و برلاینر،1992؛ترجمه خوئی نژاد و همکاران،1374)

رابینز (1993) معتقد است که انگیزه پیشرفت، گرایشی برای پیشی گرفتن از دیگران و تلاش برای دستیابی به موفقیت و پیشرفت با توجه به ملاکهای مشخص می باشد.

ریو (1995) اظهار داشت که انگیزه پیشرفت، عبارت است از نیرو یا محرک انجام دادن خوب کارها در مقایسه با معیارهای عالی. (ریو،1995؛ترجمه سید محمدی،1376).

بطور کلی، انگیزه پیشرفت، در بر گیرنده الگویی از برنامه ریزی، اعمال واحساس هایی است که با تلاش برای دستیابی به نوعی برتری، مرتبط می باشد. انگیزه پیشرفت لزوماً چیزی همانند تکاپو برای موفقیت های قابل مشاهده، مانند کسب نمره های بالا در آزمون مقام های جامعه پسند ویا درآمد بالا نیست.

اگر چه انگیزه یاد شده در بر گیرنده طراحی، تدبیر اندیشی وتلاش برای برتری است(بال،1977؛ترجمه: مسدد،1373).

علاقه به مطالعه انگیزش پیشرفت، ابتدا در آزمایشگاه های روانشناسی آغاز گردید وسپس به سازمان ها و موقعیت های دیگر گسترش یافت. مهمترین انگیزه های اجتماعی توسط هنری موری (1938) ارائه شده است.